HyPaTia to feministyczny projekt badawczy, którego celem jest odnalezienie, przywrócenie pamięci, udokumentowanie i upowszechnienie wiedzy o kobietach tworzących historię polskiego teatru.
Służyć mają temu materiały gromadzone na tej stronie - biblioteka dramatów, archiwum osobowe, zbiór tekstów programowych oraz wideoteka rozmów.
Teksty, wycinki i archiwalia są w dalszym ciągu skanowane - będzie ich więc przybywać, a biblioteka i archiwum będą dalej rozwijane. W tej chwili archiwalia i wycinki pochodzą w przeważającej mierze ze zbiorów Pracowni Dokumentacji Teatru Instytutu Teatralnego oraz ze Zbiorów Specjalnych i Dokumentacji Teatru Instytutu Sztuki PAN, a dramaty - ze zbiorów Biblioteki Narodowej, archiwum miesięcznika "Dialog" oraz archiwów prywatnych.
Notacje filmowe to własne archiwum HyPaTii.
LOSOWO WYJĘTE Z ARCHIWUM
Irena Wojutycka
Irena WOJUTYCKA, zamężna Saciuk (24 XI 1919 Kamienica k. Bielska - 31 VII 1973 Łódź), aktorka-lalkarka, reżyser. Była córką Józefa W. i Gertrudy z Halladych, żoną śpiewaka Andrzeja Saciuka. Ukończyła lic. i średnią szkołę muz. w Bielsku. Od 1937 studiowała w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, ale nie ukończyła jej z powodu wybuchu II wojny światowej. W 1948-57 pracowała jako aktorka-lalkarka, a od 1952 także jako reżyser w T. Kukiełek Banialuka w Bielsku. Wystawiała tam przedstawienia lalkowe, m.in. "Buratino", "Baśń o zaklętym kaczorze". W 1952 zdała aktorski egzamin eksternistyczny. W sez. 1957/58 reżyserowała w T. Lalek Arlekin w Łodzi, w 1958/59 była asystentką reżysera w Operetce Śląskiej w Gliwicach. W 1959-61 reżyserowała w Śląskim T. Lalki i Aktora Ateneum w Katowicach, m.in. "Baśń o górniku Bulandrze". Później pracowała w teatrach gł. jako konsultant słowa, m.in. w T. Powszechnym w Łodzi (1960-63), T. im. Bogusławskiego w Kaliszu (od 1963), T. Lalek Pinokio w Łodzi (od 1963), Operetce w Łodzi (1966-67), T. Wielkim w Łodzi (1966-68), Operze Śląskiej w Bytomiu (1967), a także w T. Banialuka w Bielsku-Białej. Równocześnie od 1955 do końca życia (z krótkimi przerwami) wykładała technikę i wyrazistość mowy w PWST w Łodzi (później pn. PWSTiF, od 1970 PWSFTViT), a od 1962 także elementy gry aktorskiej w PWSM w Łodzi. Współpracowała też z teatrami amat.; wykładała dykcję na licznych kursach dla różnych grup zaw., np. dla nauczycieli, prokuratorów. Była cenionym pedagogiem.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
Przedstawienia
Dziady, 1965
Pierścień wielkiej damy, 1973
Dokumenty